Roots 27, 2021

Obraz ten to jedna z 11 najnowszych, nigdzie nie prezentowanych prac z cyklu „Roots”
tego autora.
Te graficzne obrazy to cykl rozpoczęty w 2019 roku to już ponad czterdzieści prac w formacie 60×85 cm wykonywanych ołówkiem, węglem, kredkami akwarelowymi, tuszami, akrylami, farbami wodnymi.
To z pozoru abstrakcyjne prace mające jednak wyraźne odniesienia do form organicznych, ponieważ Rodowicza inspiruje sama natura. W ujęciu Artysty formy naturalne, drzewa, kamienie, trawy, liście, ptasie pióra odpowiednio skadrowane i przetworzone wyglądają na abstrakcję. Prace charakteryzuje przemyślana kompozycja, i świadomie ograniczona kolorystyka.
Prace są ascetyczne przywodząc skojarzenia ze sztuką japońską, ale i bogate w środki wyrazu, przez co trudno je umiejscowić jednoznacznie w tradycji bądź nowoczesności.
Ważne dla Artysty są rozważania dotyczące piękna i procesu twórczego:
„Muszę tu opowiedzieć o niezwykle zobowiązującej myśli zawartej w japońskiej pieczęci ofiarowanej mi przed laty przez Krystynę Zachwatowicz i Andrzeja Wajdę. Czytając zawarte w niej znaki, wydobędziemy dźwięki brzmiące jak moje nazwisko, a jednocześnie sens tych znaków układa się w zdanie “Rysując dochodzi do piękna”.Prof. Tatarkiewicz tak opisuje dawny stosunek do pojęcia piękna: “Estetyka klasyczna zakłada, że piękno nie jest stworzone dopiero przez sztukę; zanim artyści zaczęli je realizować w swych utworach, było już ono zrealizowane w naturze. Wszechświat jest harmonijny, zgodny we wszystkich swych częściach, jasny i przejrzysty dla tego, kto go poznał. Piękno jest w nim odwiecznie zawarte. Sztuka nie może i nie powinna robić niczego innego, jak odczytywać w naturze prawa tego piękna i stosować je w swych dziełach; inaczej mówiąc – naśladować naturę.” (Władysław Tatarkiewicz „Droga przez estetykę”.)
W „Traktacie o malarstwie” Leonardo da Vinci pisze: “Pomiędzy wyobrażeniem a rzeczywistością jest taki sam stosunek, jak pomiędzy cieniem, a ciałem rzucającym cień; taki sam stosunek zachodzi pomiędzy poezja a malarstwem. Poezja bowiem przekazuje wyobraźni swe przedmioty poprzez litery, a malarstwo stawia je realnie przed okiem, które tak przyjmuje ich podobieństwa, jak gdyby były one naturalne. Poezja je daje natomiast bez owego podobieństwa i nie przechodzą one do świadomości drogą siły wzrokowej, jak malarstwo”. Na szczęście, zarówno posługiwanie się znakiem jak i słowem, wymaga ustawicznego wewnętrznego dialogu. Dialog ów pozwala nazwać lub ukazać samemu sobie reakcję na otaczającą rzeczywistość.
W „Zamyśleniu i prawdzie” Goethe pisze, że wszystko co opublikował, stanowi „fragmenty wielkiego wyznania”. […] Bodźcem do pisania nazywa tam Goethe mus „przeobrażenia w obraz, w wiersz” wszystkiego, co go „ucieszyło, udręczyło czy zaprzątnęło w jakikolwiek inny sposób” i tym samym doprowadziło do „uporania się” ze sobą, aby zarówno „poprawić swoje pojęcia o rzeczach zewnętrznych”, jak i „dzięki temu uspokoić się wewnętrznie” (Walter Hilsbecher „Tragizm, absurd i paradoks”).