Apeiron 178, 2019 r.

Moje malarstwo powstaje właśnie w takim napięciu pomiędzy przeciwieństwami. Porządkiem a chaosem, przypadkiem a planem, bogactwem a ubóstwem, ruchem a bezruchem, jaskrawością a bladością, pustką i natłokiem, intensywnością oraz spokojem, spontanicznością i samokontrolą, jednym gestem a wieloma, płaskością i przestrzenią, początkiem i końcem, równowagą a asymetrią. Aby uchwycić ta równowagę musze nie raz stać nad obrazem długie minuty za nim odkryje ten gest, ten kolor czy tą fakturę, która dopełni całości. Ponieważ moim celem jest harmonia. Dzieło, które daje poczucie spełnienia, tak trudne do zdefiniowania czy opisania. To stan satysfakcji obcowania z doskonałością, która zawiera spontaniczność oraz kontrole. Jest świadome oraz nieświadome. Podstawową trudnością czy zadaniem zostaje ustanowienie równowagi w tym dynamicznym procesie, aby dotknąć tego, co jest pełnią. Moje obrazy mają stykać człowieka z jego pierwotną naturą. Będącą czymś więcej niż on sam, będącą powodem narodzin i śmierci, okrutną i bezwzględną a zarazem piękną i doskonałą.