Tadeusz Kuduk

Tadeusz Kuduk (ur. 1935 r.) po ukończeniu studiów w Warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (rok 1961, z wynikiem celującym), w debiucie aktorskim otrzymał nagrodę za rolę Kazka w „Kondukcie” B. Drozdowskiego i R. Kapuścińskiego na II Ogólnopolskim Festiwalu Teatralnym w Kaliszu. W tym samym czasie wziął udział w zbiorowej wystawie malarstwa pięcioma pracami, które otrzymały opinię w miesięczniku „Nadodrze” — „rewelacją wystawy były prace Tadeusza Kuduka”.
W 1969 roku został członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków.

Tak się zaczęło ciągnięcie „obydwu wozów” do roku 1983, kiedy to ze względu na nieposłuszeństwo ideologiczne przerwano mu ciągnięcie tegoż wozu Tespisa. Odtąd zajmuje się wyłącznie twórczością plastyczną, szczególnie malarstwem i rysunkiem, sporadycznie scenografią teatralną.
Jego twórczość niełatwo jest sklasyfikować i przyporządkować, zarówno pod względem stylu, formy, jak i treści. Artysta od początku podążał własną drogą, a cechą charakterystyczną dla jego malarstwa była i wciąż jest niezwykle wyrafinowana kolorystyka, zawsze finezyjnie przełamana, początkowo oparta na dopełnieniu i przenikaniu się tonów, później na barwnych kontrastach. We wczesnej fazie jego twórczości powstają obrazy, które drążą widziane i przeżywane sytuacje i wydarzenia. Artysta używając typowych dla siebie środków artystycznego wyrazu, opisuje świat, w którym jesteśmy i żyjemy. Tworzy zapisy na płótnie i papierze nie publicystycznie, lecz zapraszając widza do odnajdywania swoich doświadczeń. Szanuje widza i jemu zostawia reżyserowanie.

Ja, patrząc na obrazy Kuduka, chłonę najpierw maestrię warsztatu i teatr, który żyje u artysty w sercu i doświadczeniach osobistych.
Podzieliłabym twórczość Kuduka na cztery okresy.
Najpierw były reminiscencje osobiście przeżytej w dzieciństwie wojny, później szukania w czasach gospodarki planowej, następnie aktualne problemy i wydarzenia (błogosławiony ks. Jerzy Popiełuszko, „Solidarność”). Okres czwarty charakteryzuje tendencja do odchodzenia od przedmiotowości w kierunku form bliskich abstrakcji.
Nigdy nie była to publicystyka, a malarskie drążenia formą i znaczeniami w zaplecza rzeczywistości, Bez względu na czas powstania prac, ich zestawienie obok ujawnia i potęguje tę wielką malarską siłę przenoszącą widza w świat metafizycznych i estetycznych doznań. Eksponowane obrazy to oleje i akryle na płótnie oraz techniki wodne na podłożu papierowym. Papier okazał się materią wyjątkowo wdzięczną i posłuszną. Poddany wielokrotnym ingerencjom, wyszukanym zabiegom, staje się obrazem z „życiorysem”. Znacząca wielość jego prac to miniatury one bywają szkicami do realizacji obrazów.
Pomimo swoistej różnorodności dzieł można pokusić się o stwierdzenie, że właściwie przez cale pięćdziesiąt pięć lat artysta maluje wciąż ten sam, bardzo długi obraz. hist. szt. Dorota Kubacka