Katarzyna Dorocińska

Kasia Dorocińska jest absolwentką warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Ukończyła studia magisterskie z Projektowania Graficznego na Wydziale Grafiki. W 2020 obroniła doktorat na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w dziedzinie fotografii. W swojej pracy doktorskiej zgłębiała temat dekonstrukcji obrazu fotograficznego, odnajdywaniu ich znaczeń oraz roli widza, którą odgrywa w procesie twórczym. Kasia ma na swoim koncie kilkanaście wystaw fotografii.

FOTOGRAFICZNA PODRÓŻ

Autorka od pierwszego kontaktu z fotografią podczas studiów na Akademii nieustannie fotografuje i odkrywa głębsze warstwy tego medium. Choć podstawą jej życia zawodowego jest marketing i projektowanie graficzne, to fotografia jest jej wybranym sposobem na wyrażenie swojej artystycznej myśli. Fotografia to dla niej ciągły proces obserwacji. To medium pomaga jej komunikować swoje uczucia i komentować różne obserwowane zjawiska. Fascynuje ją relacja przedmiotów, natury i przestrzeni miejskich
z człowiekiem. Fotografia to medium, które wybiera, by opowiedzieć historię lub skomentować coś dla niej ważnego. Jej założeniem jest sprowokować widza do dekonstrukcji obrazu, głębszej jego analizy i tym samym do odnalezienia w nim ukrytego znaczenia poprzez własną interpretację.

NA GRANICY

Fotografia jest sztuką graniczącą z rzeczywistością, biorąc pod uwagę,
że żadna fotografia nie jest pozbawiona immanentnego realizmu. Jednak to fotograf określa formę i język wypowiedzi przy pomocy aparatu, decydując się na rejestrację bardzo wybranych i określonych fragmentów tego co go otacza. Rzeczywistość jest fotograficznym modelem, niezbitym dowodem istnienia obiektów, które są zestawiane w określonej kolejności, wchodzą ze sobą w dialog, rezonują, zmieniając tym samym swoje znaczenia. Oczywistość jest odwrotnością tego co fascynuje autorkę.

TO HEAR THE SILENCE

Czarno-białe obrazy przestrzeni miasta rezonują z fotografiami natury, opowiadają osobistą historię autorki, która szuka przestrzeni wolnej od natłoku informacji, dźwięków, obrazów, ludzi. Potrzeba ucieczki w niedostępne obszary dla dźwięku staje się możliwa nagle, w wymuszony sposób przez wydarzenia wiosny 2020. Nowa, nieznana rzeczywistość daje pozytywne możliwości odkrycia nowych ścieżek, które prowadzą w nieodkryte dotąd miejsca w rodzinnym mieście, ale także we własnych emocjach i myślach. Pogłębiona refleksja nadaje aktualnej rzeczywistości nową perspektywę i pomaga w procesie zmiany.

Zbiór fotografii miasta, natury pojawiają się w zestawieniu z autoportretem i serią abstrakcyjnych ujęć. Trzy tak różne przestrzenie mieszają się, rezonują i zapraszają odbiorcę do wspólnej podróży. Fotografie zestawione ze sobą i zaprezentowane w określonej kolejności tworzą opowieść, jednak każdy z obrazów osobno stanowi mocny przekaz.

Czym jest cisza, czy można ją znaleźć, co oznacza jej odnalezienie i czy jest potrzebna? Ten koncept stanowi próbę dywagacji i fotograficznej  dyskusji na powyżej postawione pytania.