Joanna Roszkowska

Joanna Roszkowska jest absolwentką wydziału Wzornictwa Przemysłowego ASP w Warszawie. Rzeźbę studiowała w pracowni Krystiana Jarnuszkiewicza i Wiktora Gutta. Członek stowarzyszenia ZPAP. Mieszka i tworzy w Warszawie. Tworzy abstrakcyjne rzeźby ceramiczne oraz obrazy.

Jej sztuka to wolność, którą daje jej akt tworzenia. To także efekt relacji i emocji, które łączą ją ze światem i innymi ludźmi. Glina i płótno malarskie są strukturami umożliwiającymi utrwalenie tych emocji i odczuć. Niektóre są wyraziste i intensywne, inne bardziej delikatne i subtelne.

Nie tworzy szkiców. Tworzy swoje prace intuicyjnie, poddając się materii, z której korzysta. W przypadku gliny jest to relacja między dłońmi a gliną. „Tworząc, doświadczam dialogu. Glina i ja budujemy intymną więź między ruchem, a emocjami, a każde dotknięcie pozwala im płynąć. Ten dialog, chociaż niewerbalny jest moim środkiem wyrazu i emocji. Sama glina jest niezwykle mocnym materiałem. Wchłania moje emocje. Pamięta. Co najważniejsze, glina zawsze wydawała mi się naturalnym przedłużeniem mnie, pozwala emocjom przepłynąć, gdy ją ugniatam i zapamiętać je, gdy stwardnieje po wypaleniu. Glina mnie prowadzi, dlatego każde uczucie, które wpłynęło na kształt rzeźby jest odbiciem wewnętrznej prawdy, czasem nieuświadomionej. Rozmawiam z gliną o gniewie, o radości, o napięciach. Chłonę ze świata, który mnie otacza, z ludzi, form i natury. Pozwalam glinie zapamiętać. Oddaję, co otrzymałam. To intymna, naturalna więź”. <br>

W jej pracach rzeźbiarskich przewijają się dwa nurty, które się przenikają i powracają w każdej serii rzeźb. Pierwszy z nich to przemyślenia na temat relacji pomiędzy człowiekiem, a naturą, drugi to dualizm i sensualizm istoty ludzkiej. W pierwszym pokazuje zachwyt nad naturą i światem, który nas otacza. Jego potęgę i piękno ale także kruchość i wpływ ludzkich działań na jego kształt. W tych pracach można odnaleźć czystą biologię, organiczne kształty, ale także proste formy inspirowane architekturą i twórczością człowieka. Drugi nurt to sensualność, zmysłowość i dualizm płci. Tworząc swoje rzeźby sensualne wydobywa na powierzchnię tematy trudne, ukryte – jak kwestię płynności płci i uwięzienia w nieodpowiednim ciele oraz samej seksualności, są często głęboko ukrywanej. Jej rzeźby sensualne to prowokacja, ale nie bezpośrednia. To próba pokazania, że z jednej strony czujemy się wyzwoleni, z drugiej cały czas towarzyszy nam duża doza wstydu, niekiedy konserwatywnego spojrzenia na kwestie intymne, co jest następstwem kulturowych nakazów i zakazów.<br>

Jej abstrakcyjne obrazy są również stanem emocji. Czasami to nostalgia, złość, a czasami wewnętrzna energia. Malowanie jest dla niej aktem twórczej wolności, poszukiwaniem, dlatego jej obrazy są tak różnorodne i ekspresyjne w formie. Lubi duże formaty pozwalające na ekspresję, malowanie dłońmi oraz mocne, żywe kolory. Wykorzystuje różne struktury i materiały, w tym opiłki żelaza, które przetwarza w rdzę, która pod wpływem wilgoci w otoczeniu zmienia swój odcień, żyje. Ceramika i malarstwo wzajemnie się przenikają i uzupełniają. Ich wspólną cechą są emocje. To podróżowanie w czasie i przestrzeni.

Historia wystaw:

„ART Nomad”, Born to Create, Warszawa 2019 /wystawa indywidualna

„W dżungli”, Agra Art Nova, Warszawa 2019

„Konfrontacje Sztuki”, Galeria Test, Warszawa 2018

„Entropia” Bydgoskie Centrum Sztuki, Bydgoszcz 2018 /wystawa indywidualna

„Biomorphic Art”, Koszyki, Warszawa 2017

„Biomorphic Art”, Zamek Królewski w Warszawie, 2017 / wystawa indywidualna